Volg mij in Australië
23 oktober
De reis naar Australië is begonnen. Na 27 uur reizen komen we aan in het hotel in Perth. Het stuk Amsterdam-Dubai vond ik, qua energie die in het vliegtuig heerste, creepy aanvoelen. Iedereen zat gewelddadige en vechtfilms te bekijken. Ik besloot om voor de reis Dubai-Perth een andere energie-intentie neer te zetten. En zie daar, films met dieren en Alice in Wonderland ontsproten aan de schermpjes waaraan iedereen gekluisterd zat. Dat slaapt een stuk rustiger vind ik.
Na een nacht Perth gaan we al vroeg op weg naar Alice Springs per halfvol vliegtuig. Eerst maar eens het stadje verkend. Dat gaat het beste vanaf de Anzac Hill. Vanaf daar zagen we een bergje aan de andere kant van de stad met precies dezelfde ligging en energie als de Airport in Sedona. Eind van de dag lopen we er heen. Er staat een bord bij: ‘Aboriginal Heritage. Sacred Site. No Tresspassing.’ Het gevoel was dus juist. We lopen om ‘Billy Goat Hill’ heen (want zo blijkt later dat de heuvel heet) en komen een brede weg tegen zonder bord. Wij erop. Wat we vinden is een stukje van een muur van gestapelde stenen, zwerfafval, uitzicht en veel versteend hout. Deze hele heuvel blijkt eens heel lang geleden een oerboom geweest te zijn die versteend is.
28 oktober
Dan begint ons avontuur met een four-wheel-drive-truck naar Uluru/Ayers Rock, Kata Tjuta/de Olga’s en Kings Canyon. We lopen om Uluru heen terwijl het steeds donkerder wordt. Precies op tijd voor het onweer zijn we bij het begin terug met een regenboog als kadootje. Ik ervaar hier een zeer aardende energie, maar ook een krachtafname door de hoeveelheid mensen die hier komen. En lijkt deze rode rotsbult nu op een versteende dinosaurus die verweerd is? ‘s Nachts trotseren we wind, regen en kou in een tent. Er valt meer water naar benden dan er normaal in een half jaar valt. Kata Tjuta heeft hierdoor watervallen en een rivier vol water. Zeer buitengewoon. De kikkers zijn zo blij dat ze oorverdovend kwaken. De energie is hier fantastisch, ook als je schoenen vol water staan. Dan wordt het droog en verdwijnen de bergtoppen in de mist. De elfen komen tevoorschijn. In de verte zien we Mount Connor. Overduidelijk een afgezaagde versteende oerboom. En ik loop naar de Garden of Eden in Kings Canyon. Voor de Aboriginals een sacred waterhole. Ik blijf even achter op de groep om te ervaren. Het is overduidelijk wat er gezegd wordt: “Go away strangers.” Op naar het volgende avontuur dan maar.
4 november
Dat begint in Darwin. Ook hier gaan we met een internationaal groepje op pad met een 4WD busje met aanhanger en slapen in tenten in de wildernis. Na de traditionele Cul Cul begroeting (water op je hoofd), proberen verschillende Aboriginals ons in sneltreinvaart hun gewoontes, rituelen, taal en de Dreamtime bij te brengen. Het lijkt of hun nieuwe generatie meer interesse heeft in hun smartphone dan voor tradities en wij toeristen hebben wel een gewillig oor. In de nationale parken van Kakadu en Arnhem Land zien we prachtige rotstekeningen. We krijgen zelfs een deel te zien waar nooit vreemden komen. Dit tot grote schrik van drie wallaroo’s die daar bivakkeren en zich snel uit de voeten hippen. Dit is een teken voor onze gids dat zijn voorouders aanwezig zijn. Iets verderop is een tekening van twee figuren. Bij navraag blijken het twee vrouwelijke geesten van boven te zijn. Ik ga even bij ze zitten en ervaar: als een zegening komt er een vlaag wind langs me op. ‘s Ochtends worden we gewekt door een kakelende kleuterklas papegaaien, kikkers en veel vogels. We zien alle sterren van de Melkweg, hele grote termieten heuvels, reuze vleermuizen, kikkers in de wc en de huisslang in het douchegedeelte. Ze is maar een beetje giftig. Of we wel rekening met deze Banded Tree Snake willen houden. We doorkruisen Nitmiluk met de Katherine Gorge en Litchfield. Zien heel veel prachtige oernatuur met watervallen. De anderen gaan vaak zwemmen in de ‘plunge pools’. Niets voor mij. Ik wandel in de buurt ondanks ruim 40 graden Celsius en 100% vochtigheid. Dan wordt je zonder zwemmen al nat genoeg. Zo loop ik bij de Edith Falls verder omhoog naar de bovenste twee meren. Daar sta ik helemaal alleen op het uitzichtpunt, niemand in de wijde omgeving. Meren en watervallen als fantastisch schouwspel voor me. Ik weet het zeker; dit is mijn Dreamtime!
________________________________________________________________________________
7 november
Dan vliegen we naar Cairns voor het avontuur met het zeilschip Ocean Free op het Great Barrière Reef. Gewapend met pak tegen de kwallen, duikbril, flippers en drijf attributen ga ik te water om me mee te laten nemen voor een tocht over het koraal. Het is prachtig, ookal is het koraal weinig kleurrijk. We zien onder andere clownsvisjes (Nemo), een ballonvis en een zeeschildpad. En, zonder dat ik er in eerste instantie erg in heb, zwemt er rakelings een haai van een meter langs me op. Voor we te water gingen zeiden ze nog dat deze haaien mensenschuw waren …. Ook zijn er groten zwarte “opruim”vissen die zeer dichtbij me komen. Ze zien er lomp uit met hun uitpuilende ogen, vrij platte lichaam en dikke lippen. Net als ik dat bedenk als er weer één langszij komt, krijg ik al antwoord: “Kijk eens naar jezelf.” Daar lig je dan in de Koraal Zee; sprakeloos.
________________________________________________________________________________
10 november
Na het regenwoud bij Cairns vanuit een oude trein en een kabelbaan van 75 km bekeken te hebben, nemen we een huurauto en rijden naar het noorden via de kustweg. Onderweg bij de Mossman Gorge komen we al in oerwoudstemming. Na de oversteek van de Daintree River met de pont begint het authentieke tropische oerwoud echt. We rijden letterlijk tussen de lianen door over een smalle kronkelweg naar Cape Tribulation. Het noordelijkste punt dat we met deze auto aan de westkust kunnen bereiken. Hier ging Captain Cook in 1770 als eerste aan wal. Schijnbaar hebben we met onze reizen een achtervolging van deze figuur ingezet; steeds komen we hem tegen. De tijd heeft hier stil gestaan, hier groeien nog bomen en planten uit de prehistorie. Zelfs de dieren hebben iets prehistorisch, zoals de kasuaris met zijn dino poten en reuze formaat. Is dat wat me zo raakt hier? Die herkenning van eens in het nu dat me ontroert; dat wat maakt dat ik me hier zo thuis voel?
_______________________________________________________________________________
19 november
Dan begint de tocht naar het zuiden via de kustweg, tenminste zo wordt hij genoemd. Vaak ben je een stuk ervan verwijderd. Hier in Australië willen we heel graag een aantal typische Australische dieren zien. Eén daarvan is de kasuaris. Natuurlijk hadden we onze wens het universum ingestuurd, maar deze dan een handje helpen geeft het beste resultaat. Dus op naar Etty Bay, waar oerwoud en zee elkaar ontmoeten en de kasuaris vaak op het strand wordt gezien. We zijn er vroeg in de ochtend en vinden in eerste instantie alleen pootafdrukken. Even wachten dan maar. En ja hoor, even later komen pa kasuaris met jong gemoedelijk vlak langs ons heen geschuifeld. Bij het zien van zo’n vogel van 2 meter hoog met zulke kolossale poten, kan je heel goed een paal imiteren. Veel vrouwelijke dieren hebben het goed bekeken hier. Ze stellen pa aan als toezichthouder over het ei en rennen dan hard weg. Misschien waren we in de prehistorie toch geëmancipeerder dan we denken.
Aangezien we ongemerkt tot Cook aanhangers zijn gebombardeerd, besluiten we Magnetic Island te bezoeken. Hij noemde dit eiland zo omdat zijn kompas hier finaal de kluts kwijt was. Dat moest wel door de magnetische rotsen komen dacht hij. Nu lacht iedereen om dit idee. Maar tijdens onze oerwoud wandeling over het eiland glinsteren de rotsen ons van alle kanten tegemoet door alle kwarts kristallen die erin zitten.
De bijzonderste reis maak je als je nauwelijks iets van te voren vastzet, goed oplet op tips die voor jouw bedoeld zijn en dan maar ziet waar je uitkomt. Zo zag ik een bord staan naar Eungella Nationaal Park. Abrupt zeg ik “Hier rechts”. Elayna, die rijdt, houdt van mij. Aangekomen in Eungella blijkt er geen plaats te zijn in het enige hotel. Dan maar naar het volgende gehucht, Broken River. Daar kunnen we in een huisje aan een riviertje terecht. En wat blijkt; dit is DE plek om platypus te zien. Bij het krieken van de dag staan we op het uitzichtplateau bij de rivier. En ja hoor, daar zijn twee platypussen aan het eten zoeken in het water. Ze zijn razendsnel. Moeilijk op de foto te zetten? Welnee, ze zijn super makkelijk om mee te communiceren. “Wil je je snavel even op de boomstam leggen?” Hopla, op de boomstam. “Kun je even stil blijven drijven zodat ik je goed kan zien?” Tuurlijk. Totdat andere mensen wakker worden en zich gaan manifesteren. Dan is het genoeg geweest. Geef ze eens ongelijk.
Onderweg komen we de Capricorn Caves tegen in Mount Etna Caves Nationaal Park. Een grot waarin je kunt trouwen en waar alleen op 21 december de zon precies door een gat naar binnen valt. Dan verder, op aanraden van mijn neef, naar Bunya Mountains. Daar zitten we twee dagen in een houten huisje in het oerwoud. Heel rustig qua verstorende kunstmatige energieën. De parkieten, wallaby”s, bush turkey”s en andere vogels zijn hier extreem tam. “Voer de dieren niet” staat overal. Dat hoeft ook niet. Ze pakken het zelf wel vanaf je bord en anders zorgen ze wel dat ze wat krijgen door op je hoofd te gaan zitten of in je tenen te pikken. Er is hier een plek die Paradise heet. Hoe toepasselijk.
_______________________________________________________________________________
9 december
Na deze maand waarin we zelf rondgereisd hebben, begint het tweede deel van onze reis waarin we familie gaan bezoeken. We beginnen aan de Sunshine Coast bij kennissen van mijn ouders. Een echtpaar dat ons met veel enthousiasme Glass House Mountains (Captain Cook gaf ze deze naam; vanaf zee leken het volgens hem net glazen huizen) en de prachtige stranden bij hen laat zien.
Onderweg naar mijn neef en vrouw in Lismore doen we Crystal Castle aan. Hier vindt je de grootste amethist geode ter wereld waarin je met vier mensen kunt zitten. Ook staan er buiten in de prachtige tuin twee opgesteld van vier meter hoog die op engelen vleugels lijken. Energetisch gaan ze een samenwerking aan met een reuze blok bergkristal. Je voelt hier een constante stroom van vrede en liefde over het dal de wereld ingezonden worden.
Van de week die we in Lismore verblijven, zijn we twee dagen in Lamington National Park. We zien daar de bowerbirds, waarvan het mannetje een prieel van takjes maakt en dit versiert met alles wat voor zijn snavel komt en blauw is. Dit om een vrouwtje te overtuigen dat hij de beste partner is. Voor onze ogen zien we hoe een blauwe satin bowerbird een groentje loopt. Ook zien we de zeldzame birdwing butterfy. Grote vlinders waarvan man en vrouw er compleet verschillend uitzien.
Dan is het tijd om naar mijn tante in Melbourne te vliegen. Wilson’s Prom, met al zijn verschillende baaien met stranden, en Philip Island met de little penguins staan op het programma. En natuurlijk het centrum van Melbourne. Waar mensen als mieren krioelen, hap snap eetgelegenheden naast elkaar zitten, luxe kleding boutiques in een mall zo groot als een compleet huizenblok met vijf verdiepingen gehuisvest zijn en oude architectuur overrompeld wordt door moderne hoogbouw. Een proeverij van dit alles van anderhalve dag is voldoende voor mij. Dus op naar Dandenong, Mount Baw Baw en Great Ocean Road.